Onte mesmo lin unha noticia nun xornal dixital (Informador.com) sobre un tema que sempre chama moito a atención, a relixión. En xeral, o artigo era sobre o Vaticano, que é o que manda nos temas da relixión católica.
Nel dicíase que o Vaticano ía publicar unhas normas sobre como poder xulgar a veraciade das aparicións da Virxe, as revelacións místicas e outras manifestacións divinas.
Isto xa en si é bastante chamativo, por non dicir estúpido. Xa me gustaría ver a min esas regras para declarar a veracidade ou falsidade dunha aparición mariana. Que métodos científicos se han de seguir para o seu estudo?
Unha das preocupacións que alega a Igrexa para levar adiante isto é o medo a que se produzan novas herexías. En palabras do actual Papa, Benedicto XVI, o que queren é “axudar aos fieis a distinguir ben a palabra de Deus da das revelacións privadas”.
É dicir, temen que algún loco que teña un trastorno psíquico, xa sexa pasaxeiro ou temporal, e crea ver unha aparición mariana ou crea ter unha revelación do máis alá e se desvíe do camiño marcado pola igrexa de Roma, como xa ocorreu tantas veces ao longo da historia.
Por exemplo, unha destas desviacións da doctrina papal foi o Arrianismo, que consideraba a figura do fillo, Xesús, menos importante que a figura do pai, Deus. É dicir, Xesús estaría por enriba dos homes, pero por debaixo de Deus. Outra herexía, según a Igrexa católica, por suposto, era o Adopcionismo, unha corrente que enunciaba que Xesús era adoptado por Deus. É dicir, quítaballe bastante importancia á figura do mesías católico.
Algo máis cerca de nós, xeograficamente, estaría o Priscilianismo, unha herexía que xira en torno a un personaxe principal, Prisciliano, ao que algunhas fontes sitúan na zona da Gallaecia romana, aínda que non é totalmente fiable. Outros, incluso, sitúan a Prisciliano no nicho do apóstolo Santiago. Este Prisciliano seguía unha corrente bastante ascética, é dicir, defendía unha vida retirada, coa prohibición de catar muller (e home, sobreenténdese), etc. Algunhas das súas prácticas chocaban coas doutras figuras relixiosas da península Ibérica, polo que foi denunciado e castigado coa pena de morte.
Ben, aínda que todo isto sexa bastante literario e atractivo, non ten que ver para que sexa verídico. Calquera pode dicir que tivo unha revelación sen ter que demostralo cientificamente, coa posibilidade de que unha multitude te siga (así ocorre en practicamente tódalas relixións) e creza a súa “popularidade”.
Algo parecido ocorreu no islam. Mahoma, un mercader da Meca, dixo ter unha revelación de Deus, arredor do 624, polo que se puxo a propagala mensaxe. Isto que quere dicir, que Deus xoga a dúas bandas e divírtese véndoo? Ou pola contra significa que os humanos somos bastante estúpidos e temos a necesidade de crer nalgunha forza sobrenatural? Eu decántome máis pola segunda.
En definitiva, parece que o Vaticano non quere perder clientes con algunha posible disidencia nas súas filas. Xa bastante foi o cisma de Oriente, que separou a Roma de Bizancio, creando o cristianismo ortodoxo, ou a separación dos protestantes, ou outras moitas separacións máis.
